مرجع تخصصی علوم آزمایشگاهی ایران دنیای علم تشخیص پزشکی
نام اختصاری
Fibrinogen
سایر نام ها
فیبرینوژن
بخش انجام دهنده
هماتولوژی
نوع نمونه قابل اندازه گیری
پلاسمای سیتراته
شرایط نمونه گیری
- به بیمار تذکر دهید نیازی به ناشتایی نمی باشد.
- از ضد انعقاد سیتراته (سدیم سیترات) یرای تهیه پلاسما استفاده گردد.
ملاحظات نمونه گیری
- بالافاصله خون گرفته شده را به آرامی با سر و ته کردن لوله محتوی نمونه مخلوط کنید ( حداقل ۴ مرتبه).
- لوله های محتوی نمونه بایست به طور متناسبی پر شده باشد. مخلوط کردن نا کافی یا بسیار زیاد یک نمونه، آلودگی لوله حاوی نمونه، استفاده از ماده ضد انعقاد نامناسب یا عدم استفاده از ماده ضد انعقاد، نمونه های لخته، همولیز، ایکتریک و لیپمیک ، از جمله مواردی است که باید در حین نمونه گیری اجتناب گردد.
- پلاسما باید هرچه سریعتر از سلول جدا گردد.
- از پروپ کردن بیش از حد در طی خونگیری وریدی جلوگیری کنید.
- با نمونه به آرامی رفتار کنید.
- در صورت نمونه گیری در خارج از آزمایشگاه، نمونه را بالافاصله به آزمایشگاه منتقل کنید.
موارد عدم پذیرش نمونه
- نمونه لخته شده.
- نمونه ای که پس از ۴ ساعت از جمع آوری به آزمایشگاه تحویل شود.
- ظرف حاوی نمونه به مقدار کافی پر نشده باشد.
- هماتوکریت بیش از ۵۵%
شرایط نگهداری
پلاسما در دمای اتاق تا دو ساعت و در دمای یخچال (◦c8-2 ) تا ۴ ساعت قابل نگهداری می باشد. در غیر این صورت به شکل منجمد (◦c20-) تا ۳۰ روز پایدار است.
کاربردهای بالینی
- بررسی اختلالات انعقادی و خونریزی دهنده مشکوک به علت ناهنجاری فیبرینوژن (فاکتور I) با منشاء اکتسابی یا ارثی با تشخیص افزایش یا کاهش غلظت فیبرینوژن در پلاسما.
- پایش و درمان بیماران مبتلا به انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) و فیبرینولیزیس.
روش متداول
روش Clauss (زمان تشکیل لخته).
سایر روشها
RID، کالریمتریک ، روش Ellis و استرونسکی (کدورت سنجی) ، PT – based method
مقادیر طبیعی
بزرگسالان: ۲۰۰ – ۴۰۰ mg/dl
نوزادان: ۱۲۵ – ۳۰۰ mg/dl
تفسیر
فیبرینوژن از پروتئین های رشته ای پلاسما می باشد که در کبد سنتز شده و به عنوان یک پروتئین واکنشگر فاز حاد در طی التهاب یا نکروز بافتی افزایش می یابد. افزایش سطح فیبرینوژن در ارتباط با افزایش احتمال خطر بیماری کرونر قلب (CHD)، سکته، انفراکتوس میوکارد (MI) و بیماری شریان های محیطی می باشد. کاهش آن در مبتلایان به بیماری کبدی، سوء تغذیه و کوآگلوپاتی ها مانند انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC) مشاهده می گردد. انتقال مقدار زیاد خون نیز موجب کاهش سطح آن می شود، زیرا خون ذخیره فاقد فیبرینوژن است. کاهش سطح فیبرینوژن موجب افزایش زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT) می گردد. حاملگی و تجویز استروژن ها موجب افزایش فیبرینوژن می گردد.
- در چه مواردی نتیجه ی آزمایش افزایش می یابد :
- در چه مواردی نتیجه ی آزمایش کاهش می یابد :
عوامل مداخله گر
رژیم های غذایی سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ و امگا ۶ مانند روغن ماهی سبب کاهش فیبرینوژن می شود.
انتقال خون طی کمتر از یک ماه موجب کاهش فیبرینوژن می گردد.
دارو های افزایش دهنده
استروژن ها و قرصهای ضد بارداری خوراکی (ocp)
دارو های کاهش دهنده
استروئیدهای آنابولیک ، آندروژن ها ، آسپاراژنیاز ، فنوباربیتال ، استرپتوکیناز ، اوروکیناز ، اسیدوالپوریک و فعال کننده های پلاسمینوژن.
توضیحات
فیبرینوژن به عنوان یک پروتئین پلاسمایی اصلی بر روی سرعت رسوب خون (ESR) مؤثر است و غلظت بالای آن موجب افزایش این سرعت می گردد.
در روش RID فیبرینوژن توتال اندازه گیری می شود.
غلظت هپارین بیش از ۰٫۶ u/ml در روش Clauss می تواند منجر به کاهش کاذب فیبرینوژن گردد.
روش Ellis نسبت به روش Clauss، به هپارین حساستر است.
FDP) Fibrin degradation products) بیش از ۳۰-۱۰۰ µg/ml ممکن است منجر به کاهش فیبرینوژن در روش Clauss گردد.
ضد انعقاد Hirudin یا argatroban ممکن است سبب کاهش کاذب فیبرینوژن در روشهای Clauss و Ellis گردد.
