مرجع تخصصی علوم آزمایشگاهی | سِوِن لَب دنیای علم تشخیص پزشکی
نام:
سولفادیازین
موارد مصرف:
سولفادیازین یک آنتی‌بیوتیک از دسته سولفونامید ها است. سولفونامید ها در درمان شانکروئید، عفونت های کلامیدیایی، کونژوکتیویت، مالاریا، نوکاردیازیس، اوتیت گوش میانی، توکسوپلاسموز، تراخم، عفونت های دستگاه ادراری، لنفوگرانولوماونروم، پارا کوکسیدیومیکوز و پیشگیری مننژیت و تب رماتیسمی مصرف می‌شوند.
مکانیسم اثر:
سولفونامیدها بدلیل شباهت ساختمانی با پارآمینوبنزوئیک‌اسید (PABA) به صورت رقابتی آنزیم دی هیدروپتروآت سنتتاز باکتری را که مسئول تبدیل کردن PABA به اسید دی هیدروفولیک است، مهار می‌کنند. این امر در نهایت منجر به وقفه در ساخت پورین‌ها، تیمیدین و DNA می‌گردد.
فارماکوکینتیک:
همه سولفونامید ها جذب خوراکی خوبی (بیشتر از ۷۰%) دارند. متابولیسم آنها کبدی است. نیمه عمر سولفادیازین تقریب ۱۰ ساعت است که در صورت وجود عیب کار کلیه به حدود ۳۴ ساعت افزایش می‌یابد. دفع دارو عمدتا کلیوی است. غلظت سرمی دارو پس از ۶ ـ ۳ ساعت به حداکثر می‌رسد.
موارد منع مصرف:
در صورت وجود حساسیت به سولفونامیدها، فوروسماید، مدرهای تیازیدی، سولفونیل‌ها اوره‌ها یا مهارکننده های کربنیک انیدراز نباید مصرف شود.
هشدارها:
- به دلیل حلالیت کم دارو در آب و احتمال بروز کریستال در ادرار، مصرف سولفادیازین برای درمان عفونت های‌ادراری توصیه نمی‌شود.
- بین سولفونامید ها حساسیت متقاطع وجود دارد و چنانچه بیماری به یک سولفونامید حساسیت آلرژیک نشان دهد، ممکن است به سایر سولفونامیدها نیز حساس باشد.
- در موارد زیر باید با احتیاط فراوان مصرف شود:
دیسکرازی خونی یا کم‌خونی مگالوبلاستیک ناشی از کمبود فولات، کمبود G6PD، عیب کار کبد و کلیه و پورفیری.
عوارض جانبی:
واکنش های حساسیتی جلدی و حساسیت به نور از عوارض شایع سولفادیازین هستند.
تداخل‌های دارویی:
مصرف همزمان سولفادیازین با دارو های ضد انعقاد کومارینی، ضد صرع هیدانتوئینی، داروهای خوراکی ضد دیابت، داروهای همولیتیک، داروهای سمی برای کبد و متوترکسات ممکن است سبب تشدید اثرات این داروها شود.
نکات قابل توصیه:
- هنگام مصرف این دارو باید به مقدار کافی مایعات مصرف نمود تا میزان دفع ادرار در روز برای یک فرد بزرگسال حداقل ۱۲۰۰ میلی لیتر باشد.
- بیماران با عیب کار کلیه ممکن است به کاهش مقدار مصرف نیاز داشته باشند.
- سولفونامید ها نباید در نوزادان با سن کمتر از ۲ ماه مصرف شود.
- دوره درمان با این داروها باید کامل شود.
- مراجعه منظم به پزشک به منظور بررسی و انجام آزمون شمارش تام خون (CBC) ضروری است.
- در صورت بروز سرگیجه باید احتیاط شود.
- احتمال بروز واکنش های حساسیت به نور با این داروها وجود دارد.
مقدار مصرف:
بزرگسالان:
به عنوان داروی ضد باکتری یا ضد انگل مقدار شروع ۴ ـ ۲ گرم است که سپس مقدار یک گرم هر ۶ ـ ۴ ساعت مصرف می‌شود. برای پیشگیری از مننژیت یک گرم هر ۱۲ ساعت به مدت دو روز مصرف می‌شود. برای پیشگیری از تب رماتیسمی یک گرم یکبار در روز مصرف می‌شود. در درمان توکسوپلاسموزیز در بیماران مبتلا به ایدز ۲ ـ ۱ گرم هر ۶ ساعت همراه با ۱۰۰ ـ ۵۰ mg/day پریمتامین و ۲۵ ـ ۱۰ mg/day لوکوورین مصرف می‌شود. در درمان توکسوپلاسموز در خانم های باردار یک گرم سولفادیازین هر ۶ ساعت همراه با mg/day 25 پیریمتامین بعد از هفته شانزدهم بارداری مصرف می‌شود. همراه با این رژیم درمانی ۱۵ ـ ۵ mg/day لوکورین مصرف می‌شود.
کودکان :
در کودکان با سن بیش از ۲ ماه، به عنوان داروی ضد باکتری یا ضد انگل ابتدا ۷۵ mg/kg مصرف می‌شود و سپس ۳۷/۵ mg/kg هر ۶ ساعت یا mg/kg 25 هر ۴ ساعت مصرف می‌شود. در درمان توکسوپلاسموز ۵۰ mg/kg سولفادیازین همراه با mg/kg/day 2 پیریمتامین به مدت ۲ روز مصرف می‌شود. سپس مقدار پیریمتامین به mg/kg/day 1 به مدت ۶ ـ ۲ ماه و سپس mg/kg/day 1 سه بار در هفته کاهش می‌یابد. همراه با این رژیم درمانی mg/day 5 لوکوورین ۳ بار در هفته مصرف می‌شود. این دارو باید به مدت ۱۲ ماه مصرف شود. حداکثر مقدار مصرف روزانه در کودکان نباید بیشتر از ۶ گرم باشد.
Tablet: 500 mg
از حضور شما در سایت سِوِن لَب SevenLab.ir سپاسگذاریم.
