پروتئین توتال سرم

نام اختصاری: TP
سایر نام ها: پروتئین تام خون، پروتئین توتال سرم
بخش مورد انجام : بیوشیمی
نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم تازه
حجم نمونه مورد نیاز: ۰٫۵ میلی گرم

شرایط نمونه گیری:
۱٫ نیاز به ناشتایی نمی باشد.
۲٫ از مصرف غذاهای پر چرب قبل از انجام آزمایش پرهیز شود. چون لیپمیک بودن نمونه در نتیجه آزمون تداخل می کند.
ملاحظات نمونه گیری:
۱٫ سن و جنس بیمار را در برگه آزمایش یادداشت کنید.
۲٫ نمونه نباید به مدت زیاد در دمای اتاق بماند زیرا تبخیر نمونه باعث افزایش پروتئین تام خون می شود.

موارد عدم پذیرش نمونه:
همولیز شدید نمونه موجب رد آن می شود.

شرایط نگهداری:
نمونه به مدت ۷ روز در C◦ ۴ و ۶ ماه در C◦ ۲۰- پایدار است.

کاربردهای بالینی:
اندازه گیری پروتئین توتال در تشخیص و درمان انواع بیماریهای مرتبط با کبد، کلیه، مغز استخوان، و همچنین سایر اختلالات متابولیکی و یا تغذیه ای کاربرد دارد. در کل از این آزمایش عمدتا برای ارزیابی وضعیت تغذیه ای پروتئین و بیماری های تغییردهنده پروتئین استفاده می شود.

روش مرجع: کجلدال
روش ارجح و متداول: بیوره
سایر روشها: رفراکتومتری، توربیدومتری، نفلومتری

مقادیر طبیعی :
مقادیر مرجع برای اطفال کمتر از یک سال تعیین نشده است.

یک سال و بالاتر: ۶٫۳ – ۸٫۶ گرم بر دسی لیتر

تفسیر:
مقادیر غیر نرمال:
آنچه مهم است این است که کاهش میزان پروتئین توتال میتواند به دنبال کاهش میزان آلبومین در بیماریهایی مانند بیماری های کبدی، کلیوی، عفونتها و یا بیماری هایی با اشکال در جذب و هضم یک پروتئین باشد وافزایش آن در مواردی مانند پاراپروتئینمی، لنفوم هوچکین و لوسمی ها دیده میشود. در واقع این تست یک تست غربالگری برای بررسی وضعیت های فوق بوده که در صورت مقادیر غیر نرمال توسط سایر تستها بررسی های دقیق تری انجام میگیرد. در بسیاری از موارد علاوه بر میزان پروتئین توتال نسبت آلبومین به گلبولین(A/G) نیز بررسی میشود. این نسبت از طریق اندازه گیری مستقیم پروتئین توتال و آلبومین و محاسبه میزان گلبولین به دست میاید. A/G در حالت نرمال بیشتر از ۱ میباشد. ( آلبومین ۶۰٪ از پروتئین توتال است). کاهش این نسبت میتواند بیانگر کاهش آلبومین و یا افزایش گلبولین ها باشد. کاهش آلبومین در بیماری هایی مانند سیروز کبدی و یا سندرم نفروتیک و افزایش گلبولین ها در موارد افزایش تولید آنتی بادی ها مانند مولتیپل میلوما و یا بیماری های اتوایمیون مشاهده میشود. افزاش میزان A/G نیز در موارد کاهش تولید گلبولین ها به ویژه گاما گلبولین ها میباشد مانند برخی از سندرم های نقص ایمنی و برخی از لوسمی ها. برای رسیدن به تشخیص دقیق تر نیاز به بررسی های بیشتر توسط تستهایی مانند تستهای کبدی، الکتروفورز پروتئین های سرم میباشد.

تداخلات دارویی :

داروهایی که می توانند سبب افزایش پروتئین توتال از طریق روش های آنالیتیکال شوند عبارتند از فنازوپیریدین، عوامل رادیوگرافیک و سولفوسالازین. داروهایی که از طریق اثرات فارماکولوژیک سبب افزایش پروتئین توتا سرم می شوند عبارتند از استروئید های آنابولیک، آنژیوتانسین، بومتانید، کورتیکوستروئیدها، دیژیتال ها، فورزماید، پروژسترون، OCP، insulin isoretinon، و سایر داروها.

اطلاعات تکمیلی:

پروتئین توتال و آلبومین به طور طبیعی حدود ۵ تا ۱۰ درصد در وضعیت استراحت مثل بستری شدن در بیمارستان کاهش می یابند. از روی پروتئین توتال و آلبومین شاید به توان گلوبولین را محاسبه کرد:
آلبومین- پروتئین توتال= گلوبولین
به دنبال یک تحریک فاز حاد مثل عفونت یا تروما، غلظت بسیاری از پروتئین های پلاسمایی مشتق از کبد افزایش می یابد در حالی که آلبومین کاهش خواهد یافت. بنابراین در حالی که در واکنش های مرحله حاد غلظت پروتئین توتال سرم ممکن است تغییری نیابد ولی ترکیب پروتئین های سرم تغییر پیدا می کند.

منابع:
۱٫ Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Edited by CABurtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company, 1994

۲٫ Killingsworth LM: Plasma proteins in health and disease. Crit Rev Clin Lab Sci 1979;11:1-30

۳٫ کتاب جامع تجهیزات آزمایشگاهی فرآورده های تشخیصی- دکتر حمید رضا سقا و همکاران- نشر میر